derelicti N N

dē-rĕlinquo, līqui, lictum, 3, v. a.

In the class. lang., to forsake wholly, to abandon, desert (good prose): cf.:

Ti. Gracchum a Q. Tuberone derelictum videbamus,

Cic. Lael. 11, 37:

ut aratores agros latos ac fertiles desererent totasque arationes derelinquerent,

id. Verr. 2, 3, 51, § 120:

serere aliquid in inculto et derelicto solo,

id. Brut. 4, 16: naves ab aestu derelictae, * Caes. B. G. 3, 13 fin.:

castra,

Liv. 39, 50, 5; cf. 37, 8, 5;

10, 17, 5: in arce praesidium dereliquit,

Curt. 9, 4:

perditi atque ab omni non modo fortuna, verum etiam spe derelicti,

Cic. Cat. 1, 10, 25; cf.:

ut me quasi pro derelicta sis habiturus,

Plaut. Truc. 4, 4, 14; Cic. Att. 8, 1:

communem causam (with deserere),

Cic. Caecin. 35 fin.:

desertarum derelictarumque rerum patrocinium suscipere,

id. N. D. 1, 5, 11:

Dominum,

Vulg. 1 Reg. 12, 10 et saep.—

To leave behind:

in qua (arce) praesidium dereliquit,

Curt. 9, 4, 8:

filium quem privatum dereliquerat,

Sall. J. 5 fin.; Treb. Pol. Trig. Tyr. 12.—

In late Lat., to leave behind, to bequeath:

libros de gente Romana conscriptos,

Arn. 5, p. 161:

derelictum magnum aes alienum,

Hier. Ep. 108, 30.